ز ويژگى كه براى نسل منتظر مى توان در نظر گرفت اين است كه انسان از خويشتن و از خودش بيرون بيايد و جهانى شود. اصلا يكى از ويژگى هاى انتظار اين است كه انسان ها را از درون خودشان بيرون بياورد و از اين كه به مسائل جزئى و زندگى خودشان بپردازند، دورى كنند. خود محورى براى جامعه بسيار خطرناك است.
كسى كه درخت را از خيابان مى كند و در منزل خويش مى كارد، انديشه ى اين آدم در حقيقت، از خودش و خانه ى خودش فراتر نمى رود.
و خود محورى يعنى اين كه خود را در حد خودش و خانه ى خودش ببيند. هر چيزي،در خانه ى او معنا دارد،در درون خانه ى او ارزش دارد، فراتر از خانه ى خودش نمى انديشد، به شهر نمى انديشد، به كشور نمى انديشد، انگار فقط همين نسل است و بس.
انتظار انسان را از خانه ى خود بيرون مى آورد و جهانى مى كند. اصلا ما مى خواهيم نسل منتظر را تربيت كنيم،نه فقط يك شهروند.
اگر بخواهيم يك نوجوان را تربيت كنيم بايد بتوانيم او را با انتظار و مفهوم آن آشنا كنيم. بايد به او بفهمانيم كه تو براى خودت و در چارچوبه ى خودت زندگى نمى كنى، بايد به جهان بينديشى، به حكومتى كه بر جهان حاكم است.
خوش بختانه در رگه هايى كه با عنايت خود امام (عجل الله تعالي فرجه ) در وجود جوانان، به وجود آمده، كاملا ديده مى شود كه مثلا دانش جوى مهندسى اين گونه مى انديشد كه من بايد پاسخ گوى امام زمانم باشم، امامى كه حكومت جهانى برقرار خواهد كرد.
حال اگر ايشان را درك كردم كه به مقصود رسيده ام، در غير اين صورت نيز باز پاسخ گوى او هستم و براى تحقق حكومتش تلاش كرده ام. او از عمل و حاصل عمل ما آگاه است.
و از آن طرف متإسفانه در دستگاه ها و ادارات ما برخى از افراد، گويا با همين رييس كه بالاى سرشان است مواجه اند. مثلا مى گويند ))آقا تا وقتى در اين اداره وضعيت اين گونه است، من مانند شمعك كار مى كنم.)) يعنى شعله ور نمى شوم.

اين حرف در حقيقت حرف آدمى است كه گويى رييسش همين كسى است كه بالاى سرش است. نسل منتظر نبايد اين گونه باشد. او بايد پاسخ گوى امام زمانش باشد، يعنى هر كس كه منتظر است: كارمند، دانشجو، طلبه، پزشك و ... بايد امام زمان(عجل الله تعالي فرجه ) را بالاى سرش ببيند، نه رييس و وزير و رييس جمهور و ... را.
علاوه بر مسئله ى پيش گفته، مسئله ى نياز به ولى و مرشد است. كسى كه به او عشق بورزيم و او را از صميم دل دوست بداريم و به گونه اى عمل كنيم كه گويى ذره ذره ى عمل ما با هدايت او انجام مى گيرد.

شوخى و خنده جزء زندگى ما است؛ حتى در مسائل دينى نيز بعضى موقع شوخى مى‏كنيم. در بعضى چيزها به هيچ‏وجه نبايد شوخى كرد؛ از جمله قرآن و قيامت. نام قيامت كه بيايد، بايد اشك جارى شود. يكى از استادان ما تعريف مى‏كرد كه در تهران برادرى داشتم كه شيطنت مى‏كرد. مى‏آمد قم و مى‏گفت دلم برايت خيلى مى‏سوزد. توى شهرى زندگى مى‏كنى كه يك سينما ندارد و بعد مى‏گفت كه همه تكنسينها و مهندسان به جهنم مى‏روند و شما به بهشت. ولى آنها آتش جهنم را به وسيله علمشان خاموش مى‏كنند.
مسئله قيامت طورى در قرآن بيان مى‏شود كه هيچ جاى شوخى نمى‏گذارد. در مورد قيامت نبايد شوخى كرد. در نانوايى خانمى را ديدم كه دستش با سنگ داغ سوخت.
اعتراض كرد كه چرا اين را به من دادى. من گفتم اين سوختن ها خيلى زود التيام پيدا مى‏كند و بايد از آتش جهنم برحذر باشيم. گفت: اينجا من نسوزم، جهنم هر چه مى‏خواهد بشود، بشود. اين حرف عين حماقت و نادانى است كه بر يك شخص، حاكم است.
اگر بخواهيم نسل منتظر بار بياوريم، با بعضى چيزها نبايد شوخى كنيم. با نام امام زمان(عليه السلام ) نمى‏توان شوخى كرد.
اگر بخواهيم نسل منتظر تربيت كنيم، بايد با شنيدن نام ولى عصر(عليه السلام ) حالمان دگرگون و چهره‏مان متغير شود. اين تغيير چهره تأثير خودش را مى‏گذارد. اگر بچه‏اى گوشه چشم تر ما را ببيند، از هزاران آموزش مستقيم بهتر است. آن بچه مى‏بيند و در اعماق وجودش اثر مى‏گذارد. نشان دهيم كه ما درباره يك انسان مهم و بزرگ حرف مى‏زنيم كه سر سوزنى سهل‏انگارى در او وارد نمى‏شود.
نام امام زمان(عليه السلام ) كه مى‏آيد برمى‏خيزيم و دست روى سر مى‏گذاريم. اين كارى بوده كه امام رضا(عليه السلام ) قبل از تولد امام زمان(عليه السلام ) انجام مى‏داده؛ اين تكريم ها در عمل بايد نشان داده شود و مهم‏ترين تربيت نسل منتظر اين است كه نشان دهيم سخن از شخص بسيار مهمى است.